Anne-Floor nam nog een wijntje. Geen goede zoals die uit de kelder van pa. In het stedelijke kraakpand goten ze de 1,5 euro wijn uit een kartonnen pak. De band die speelde klonk ook niet supergoed. De decennia van drugsmisbruik hadden zwaar op hen ingewerkt. Maar ze genoot van de aanwezigheid van haar buitenlandse lover. En was opgewonden, morgen was het weer eens tijd voor actie. Want de gehate nazistiesche fascistiesche duivel kwam naar hun stad. En ze zouden hem leren ! Plots werd ze op haar schouder getikt. Het was hun heldin. De al veertig jaar actieve oerlelijke anarchistische diva die als enige er nog erger afgetakeld uitzag als de band. En die had een goed idee gehad. Ze gingen de duivel aanvallen met een poeptaart ! Anne-Floor had genoten van haar ontlasting de laatste dagen. Ze ging naar de toiletten, ze wist dat ze daar het nodige kon kopen om moed in te snuiven morgen. Onderweg zag ze nog de aan lager wal geraakte comedian die hier altijd kwam om zestienjarige kraakmeisjes op te pikken. Die maar wat graag meegingen want deze linkse held en goede vriend van de lelijke diva was populair en een garantie voor een tree hoger in de beweging.
Wouter voelde een gezonde spanning. Vandaag zouden ze de stad bezoeken die extremistisch links nog altijd als de zijne beschouwde. Maar hun partijvoorzitter was er toch uitgenodigd voor een debat met de links/vijfde colonne gemeenteraadsleden. En tegen adviezen in was hun voorzitter, Tim Deubat, niet iemand die zich af liet schrikken. Gelukkig hadden ze, bij gebrek aan een adequate beveiliging door de staat, inmiddels genoeg vrijwilligers voor de eigen ordedienst. Hier was Wouter er een van.
Deubat had er zin in. Hij was er inmiddels gewend aan geraakt dat hij de reguliere politici verbaal wist af te maken en verpletteren met zijn feitenkennis. Nu zou hij dit doen in het hol van de leeuw. De regenten partijen hadden verwacht dat hij het in dit verloren stuk Nederland niet aan zou durven. Maar dan hadden ze buiten Tim gerekend. En nu was het zover.
Anne-Floor en haar lover hadden de bivakmutsen in hun wereldwinkel tas gestoken. Ze zouden aanrijden met het busje van hun mentor. Die ze wel even uit haar drugsroes moesten wakker maken. Maar toen waren ze toch op weg naar het hoofdstedelijke theater. De taart stonk. Maar wat hadden ze een zin in het afstraffen van deze racist ! De zaal kwam in zicht. Vooral lover maakte zich druk. Hoe zou hij door de beveiliging komen?
Fatma was niet blij. Keer op keer torpedeerde Tim haar met zijn feitenkennis over de koran. Stiekem dacht ze in haarzelf had ik dat boek nou ook maar eens helemaal gelezen. Over de onderdrukking van vrouwen in islamitische landen. De groeiende onveiligheid en terreur in Nederland door dubbel paspoorters en linksterroristen. Ze begon voor het eerst in tien jaar weer te stotteren. En toen zag ze drie zwarte gedaantes aan komen stormen. Twee richting Deubat. Een veilig filmend op afstand.
Wouter reageerde, ex gevechtsmilitair als hij was, nog voor zijn hersens goed en wel wisten wat er aan de hand was. De gebivakmustste persoon wilde richting Deubat gooien met een voorwerp. Hij stootte, met zijn ellenboog de neus brekend van de persoon, de arm 180 graden de ander kant op. Schopte zijn gepantserde schoenenneus tegen diens knieschijf. De terrorist viel. Wouter schopte de andere knie onklaar. Zag pas toen dat de tweede terrorist met een groot mes zijn kant op kwam. Nee, nu de kant van Deubat opging, na een seconde twijfel of het helpen van zijn trawant niet belangrijker was. Deze seconde was gelukkig net wat Wouter nodig had. Hij sprong richting de terrorist. Die het mes zijn richting uit bewoog en daarmee zijn eigen doodvonnis tekende. Wouter reageerde zoals hij gewend was uit zijn dril. En de terrorist zijn keel werd roder en roder. Geveld door zijn eigen wapen. De politie was er. Iedereen in veiligheid brengend. Wouter en de twee levende terroristen werden meegenomen. Die nu vrouwelijk bleken te zijn, De een was een redelijk jong huilend meisje. De tweede een lelijke oude "fascistenzwijnen" roepende vijftiger.
Anne-Floor mocht na uren verhoor en opmaak proces-verbaal eindelijk naar het ziekenhuis. Haar lover was dood. Anne-Floor haar wereld stortte in. Waarom toch? Waarom had ze de strijd niet verbaal gevoerd maar moest ze zo nodig meegaan in de harde axie ? Diva nam de telefoon niet op. Al was die na het geven van de benodigde informatie aan de fascistenzwijnen al eerder vrij dan haar. Ze besloot naar het huis van de artiest te gaan. Naar wie moest ze anders? Bij haar ouders in Wassenaar was ze door haar drugsgebruik al jaren niet meer welkom. De deur van zijn huis was open. Beneden was niemand. Toen ze de deur van de slaapkamer opendeed was haar verbazing groot. De artiest lag op bed met twee tienermeiden bovenop hem. Of hij wist wat er gebeurd was vroeg ze hem. "Natuurlijk, lekker belangrijk". Dit was wat meneer vergane glorie antwoordde. Hij pakte een fles budgetwhiskey. Nam een ferme slok. En verloor zich weer in het meisjesvlees.
Wouter kon zijn oren niet geloven. Nog wel in een land waar rechters altijd bekend stonden als de schandknapen van het systeem had de moedige dame die vonnis sprak gesteld dat het eindelijk maar eens over moest zijn met geweld uit linkerhoek. Dat Wouter wellicht een fout had gemaakt door zijn noodweer te eindigen met fatale afloop maar dat het gezien de omstandigheden en de aard van het linkse gewapende geweld wellicht niet anders had gekund. Wouter kon na twee maanden hechtenis zijn vrouw en drie meisjes weer in de armen sluiten. Buiten de zaal stonden honderden kameraden maar ook vele honderden gewone burgers te applaudisseren. Extreemlinks liet verstek gaan.
Laten we elkaars mening respecteren, desnoods alleen accepteren, en de strijd beperken tot een verbale ! Enige gelijkenissen met bestaande personen berusten louter op toeval.
Nous sommes Wouter!
BeantwoordenVerwijderen