LAND IN BRAND
Hoofdstuk I
De premier stond op
met een kater. Hij was met de “knullen” op stap geweest in zijn favoriete bar
waar men zijn anonimiteit respecteerde en die voorbehouden was aan rijke mensen
van “hun kant”. Nu moest hij zich naar zijn mobieltje slepen die in de badkamer
neer was gevallen toen zijn maatje Jordan hem naar het toilet had moeten
helpen, terwijl de excellentie zijn bretels onderkotste. De ambtenaar aan de
andere kant van de lijn gaf een salvo van woorden af. Of hij het al gehoord
had? Of hij de televisie aan had. Hoe erg het wel niet was. De raad van het
bureaucraatje opvolgend zette hij zijn dure flat screen aan. De beelden waren
verbijsterend. Diverse wijken in Wamsterdam waren geteisterd door bomaanslagen.
Hierna waren terroristen met zware wapens schietend in het rond gegaan om
vluchtende mensen neer te maaien. De uitrukkende politiemacht was massaal
geneutraliseerd door ontploffende autobommen. In de buurt van de Spuistraat zag
hij een brandend kraakmeisje gillend om hulp gillen. Hij baalde. Hoe moest hij
dit nu weer uit gaan leggen aan de kiezer?
Peter de Fries hoorde
rond die tijd ook van de misère. Hij wist zich weer verzekerd van wat leuke
schnabbels deze avond. Tienduizend moest toch wel mogelijk zijn op een
lucratieve dag als vandaag. Hij zou zijn gebruikelijke kunstje doen. Zeggen dat
terreur veroorzaakt werd door mensen die alsmaar kritiek uitoefenden op het
moslimgeloof. Erin resulterend dat die arme stumperds op een gegeven moment geen
andere weg meer wisten te bewandelen dan die van geweld om hun boodschap uit te
dragen. Zijn grootste vijand was een flamboyante, beetje dandy achtige,
politicus uit Boermond. Die in tegenstelling tot hem, hij had ooit ook
politieke ambities gehad, wel electoraal succes had. Waardoor Peter latst had van
verstikkende afgunst. Het sarcasme van het lot wilde inmiddels dat zijn
grootste demon zijn belangrijkste bron van inkomsten was geworden.
Roel had er inmiddels
16 uur opzitten. De situatie was van een dergelijke aard dat ophouden met
werken geen optie was. Tientallen, wellicht honderden, van zijn collega’s
hadden het leven gelaten. Duizenden burgers. Inmiddels had de steun van het
leger de situatie positief beïnvloed. Nog maar in een pand zaten terroristen
verschanst die nog overwonnen moesten worden. Wat Roel betreft door ze allemaal
dood te schieten, die zwijnen. Zeker 10 overleden agenten waren directe
kennissen van hem. Hij werd nu belast met de coördinatie van het onderzoek naar
hoe dit zo ver had kunnen komen en wie erachter zat.
Anja had niet
verwacht dat dit scenario zou plaatsvinden op haar verjaardag. Als assistente
op de OK had ze soms lange werkdagen, zeker. Maar juist nu had ze een halve dag
vrij opgenomen. Maar vrij nemen was nu niet mogelijk. Alle ziekenhuizen in
Wamsterdam, de hele provincie, draaiden meer dan volle toeren. Gewonden, vaak
niet meer dan hompen vlees lijkend, werden aan de lopende band binnengebracht.
Nu waren ze bezig met meisje dat vele tweede en derdegraads brandwonden had
opgelopen. Het arme wicht, met groene hanenkam en anarchy shirt, kermde van de
pijn. Hoe lang zou deze stroom mensen blijven komen?
De excellentie werd
opgehaald door de beveiligingsagenten in een gepantserde Mercedes. Ze zouden
hem naar een beveiligde geheime locatie brengen. Daar nog niemand wist hoe ze
deze nieuwe dreiging moesten interpreteren. Zou het bij deze aanslagen blijven?
Wat hadden deze godsdienstwaanzinnigen nog meer in petto? Hij vernam dat er
vele duizenden burgers om waren gekomen. Hetzij door explosies hetzij door
kogels of paniek. Minimaal 120 agenten van het korps Amsterdam liepen als
ratten in de val toen hun dienstauto explodeerde. Waarschuwen was onmogelijk
geweest omdat op het moment van uitrukken hun signaal was gestoord. Naar later
bleek door Abdelhamid op de centrale. Die een trawant bleek van het
terroristentuig.
(Enige overeenkomsten met bestaande personen en landen berusten natuurlijk louter op toeval)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten